"Pijn is tijdelijk, roem is voor altijd!"

Maasbever - september 2013
Peter Stolze
Mens voor de Lens

Deze keer zijn we op bezoek bij Jaap (73) en Peter Stolze (40) uit Maasdijk. Jaap heeft jaren geleden 6 keer de Nijmeegse Vierdaagse gelopen en Peter heeft dit jaar voor de 13^e keer gelopen. Een mooie prestatie!

Jaap Stolze (73) liep op zijn 40^e de eerste Vierdaagse. Het begon op een verjaardag met een borreltje op. De zus van Jaap had dat jaar de tocht gelopen. En Jaap riep dat hij volgend jaar ook mee zou lopen. In december vroeg zijn zus of hij al begonnen was met de training, maar hij was zijn toezegging al lang vergeten. Nu kon hij niet meer terug en dit was het begin van het ‘vierdaagsevirus’ van de familie Stolze. Peter had er toendertijd nog niets mee, hij ging wel kijken als zijn vader meeliep, maar vond het verder niet echt interessant, lopen voor zo’n medaille. Hij vond het zelfs onzin, totdat hij hem zelf liep. Toch een hele prestatie van zijn vader. Nu loopt hij met trots elke dag langs zijn medaillemuur in de huiskamer en keer op keer geniet hij ervan. Het Vierdaagse ‘kruisje’ is de meest uitgereikte koninklijke onderscheiding voor marsvaardigheid in Nederland. Dit is ingesteld op 1909 door Koningin Wilhelmina.

In de tijd dat vader Jaap liep, moest je nog medisch gekeurd worden, voordat je van start kon. Nu is het lopen op eigen risico. Na 6 keer gelopen te hebben, kreeg hij het advies van dokter van der Torre niet meer mee te doen wegens een knieblessure. Met pijn in het hart heeft hij dit advies opgevolgd.

“Als je hebt meegelopen, kun je pas voelen wat voor ervaring het is. Het is niet uit te leggen wat het betekent. Ik ben tot afgelopen jaar, nog elk jaar gaan kijken. We hebben een vaste plek in Groesbeek, bij de derde boom, rechts. Dit jaar kon ik niet gaan, door medische problemen, maar volgend jaar staat het zeker weer op de agenda”, volgens Jaap Stolze.

De Vierdaagse is niet voor iedereen weggelegd. Lichaam en geest moeten een eenheid zijn. Onderweg word je op alle mogelijke manieren op de proef gesteld. Je helpt elkaar wel, maar je moet het toch alleen doen. Jaap en Peter hebben geen moment gehad dat ze tijdens de tocht wilden stoppen. Hun motto is; pijn is tijdelijk, roem voor altijd.

In 1997 is Peter begonnen. Hij heeft op twee jaren na, alle jaren gelopen. Eén jaar werd deze afgelast door extreme weersomstandigheden en een jaar lieten de privé omstandigheden het niet toe door het volgen van een opleiding. De laatste drie keren heeft hij met Perry Visser en Wim Scheffers gelopen. Peter heeft veel respect voor Wim Scheffers die op een leeftijd van 67 jaar nog steeds meeloopt met de 50 km. Afgelopen weekend heeft Peter de Omloop van Goeree Overflakkee gelopen. Dit is een wandeltocht van 110 kilometer in 24 uur. Voor deze tocht starten nog geen 300 wandelaars, waarvan zo’n 50 % uitvalt. Een barre tocht die hij voor de 6e keer heeft gelopen. De afgelopen 5 keer heeft hij deze met Wim gelopen.

In februari begint hij met de training. Door zijn werk als treinmachinist heeft hij onregelmatige werktijden, daardoor traint hij meestal alleen. “Ik heb een geweldige baan, die ik goed met mijn privéleven kan combineren en heb genoeg tijd voor andere interessante dingen in het leven. Mensen geven vaak aan dat ze het druk hebben, maar dan heb je gewoon veel te doen. Het is maar net hoe je het indeelt, iedereen heeft tenslotte 24 uur in een dag zitten”, geeft Peter aan. Een leuke anekdote is dat hij vaak met de trein door de Schipholtunnel rijdt en dat zijn vader deze heeft gebouwd in de jaren 70.

Peter vindt ontwikkeling heel belangrijk. Tijdens het beoefenen van zijn wandelsport, heeft hij veel tijd om na de denken, waardoor hij doelen kan stellen in zijn leven en de beslissingen kan nemen om daar te komen waar hij wil. Door zijn instelling en doorzettingsvermogen zie je dat hij zowel op sportief als werkgebied doelen kan bereiken waar anderen wellicht helemaal niet over nadenken en deze dan ook niet behalen. Hij leeft heel bewust zijn leven met zijn gezin.

Een tocht van 200 kilometer in vier dagen loop je ook niet zomaar. Op de TV zie je joelende en lachende mensen en overal is het feest. De stukken waar niemand langs de weg staat, waar voor velen de moed in de schoenen zakt, zie je niet. Logisch, want dit is voor de media minder interessant, maar dit zijn wel de moeilijkste momenten. Het kost vele uren aan training, doorzettingsvermogen en energie. Als je beslist het te gaan doen, gaat het pas beginnen! Peter traint gemiddeld 4-5 uren per week. Hij loopt als voorbereiding zo’n 500 kilometer.

De vier wandeldagen zelf starten om 2.30 uur met het ontwaken. Om 4.00 uur wordt er gestart. Meestal ben je dan rond 13.00 uur binnen. Na de nodige rust, een massage en een goede maaltijd, wordt het bed opgezocht, om weer fris te kunnen starten. “De wandeluitrusting is nu beter dan vroeger. Wandelen is nu hip en hier zijn steeds meer spullen voor te verkrijgen”, volgens Peter, “Een aantal dingen zijn heel belangrijk; altijd een pet op, tegen zon, wind en regen. Niet rusten in de zon, extra sokken, wat te eten voor onderweg en een poncho voor de regen”.

Zoon Berry (11) wil in 2014 voor het eerst de 30 km lopen. In het jaar dat je 12 wordt, mag je de 30 kilometer lopen, vanaf je 16^e, de 40 kilometer en vanaf je 18^e de 50 kilometer. Hij heeft al twee keer op de derde dag ‘de zeven heuvelen’ meegelopen. Dit is zo’n 10-11 kilometer, en volgens opa Jaap, het mooiste stuk. Berry vindt het geweldig met zijn vader te lopen. Hij gaat ook weleens mee trainen. Zoon Luca (9) begint wandelen ook leuk te vinden. “Ik heb de Vierdaagse nooit met mijn vader gelopen, mijn wens is met mijn beide zoons de Vierdaagse te lopen en te worden binnengehaald door mijn trouwe fanclub bestaande uit mijn vrouw en mijn ouders. Nu bestaat mijn fanclub ook uit mijn zoons, maar die zullen mij waarschijnlijk in de toekomst vergezellen”, aldus Peter.

Het mooie aan de route is dat het een route is met een rijke historie. Er is in de oorlog veel gevochten in deze streek. Peter en zijn vader zijn erg geïnteresseerd in het verleden en lezen hier veel boeken over. Al lopend door deze omgeving, besef je dat vrijheid iets moois is!

 

"De kunst is om dingen te hebben die anderen niet hebben!"

Maasbever - februari 2013
Govert Beekenkamp
Mens voor de Lens

Hij voelt zich een echte Maasdijker, inmiddels 84 jaar, grondlegger van Plantenkwekerij Beekenkamp in Maasdijk, Govert Beekenkamp.

Op 67-jarige leeftijd stopte hij met de actieve rol in het bedrijf en geniet samen met zijn vrouw Mies van de oude dag. Hij komt niet vaak meer op het bedrijf, want hij heeft het met een gerust hart overgedragen aan zijn dochter Annie en schoonzoon Peter, die het bedrijf op een zelfde gedreven manier leiden als hij zelf altijd heeft gedaan. “Als je een bedrijf hebt, moet je er altijd zijn, alles weten, zien wat er gebeurt. Het gaat om het ‘fingerspitzengefühl’ wat je moet hebben. Dit is heel belangrijk”, legt Govert Beekenkamp uit.

Govert is geboren in 1928 in ’s-Gravenzande aan de Naaldwijkseweg, tussen Heenweg en de Woutersweg in. In 1948 bereikte hij de leeftijd dat hij in dienst moest en vertrok richting Indië zoals zovelen uit dit gebied. Hij werkte daar in het hospitaal en zorgde ervoor dat hij snel leerde hoe alles werkte, pakte alles aan, zodat hij verder kon groeien en niet het minste werk hoefde te verrichten. Dit was een tijd die hem gevormd heeft, karakter heeft gegeven. Hier lagen leven en dood naast elkaar. De betrekkelijkheid van het leven, leerde hij hier inzien.

Elke dag schreef hij een brief naar zijn verloofde Mies die op hem wachtte in De Lier. De brieven werden genummerd, omdat er weleens een stapel tegelijk bezorgd werd. E-mail, sms en andere moderne communicatiemiddelen waren er toen niet. In 1950 kwam hij weer richting ’s-Gravenzande met een rugzak vol ervaringen voor het leven.

In 1951 begon Govert als tuinder aan de Tuindersweg (hier woont nu dochter Margriet met haar gezin) Hij huurde een stuk grond van Maus Hanemaaijer; twee druivenkassen en een stuk kale grond met een lorrie erin. Het ging om zo’n 1,5 Ha. Hij teelde hier peen, aardappelen, bloemkool, knolselderij en nog wat groentegewassen. Dit was de tijd van plat glas waaronder de groenten werden geteeld. “Het was hard en lang werken, elke dag kwam ik in de vroege ochtend met de brommer vanuit ’s-Gravenzande om een toekomst op te bouwen. Ik had de eerste Mobilette met voorwielvering die ik kocht bij Wim Voogt. Na drie jaar ben ik begonnen met het kweken van jonge plantjes. Ik had dit afgekeken van mijn oom Teun Noordam uit ’s-Gravenzande. De eerste tijd viel dit niet mee, hij had er niet bij verteld hoe het allemaal moest en ik had nog geen klanten. Dit moest ik opbouwen. En dit is goed gelukt!, vertelt Govert trots.

58 jaar geleden kwam het jonge stel in Maasdijk wonen, in de Waldeck Pyrmondstraat. Echter eerste moest er getrouwd worden, voordat wethouder Valstar het goedkeurde dat ze de woning betrokken. “Ik kocht het huis voor 9800 gulden. Toendertijd was er een chronisch tekort aan huizen. Dat kun je je nu niet voorstellen. Als je nu 500 huizen wilt hebben, heb je ze overmorgen op naam staan. Toen nam je het risico niet dat het huis gevorderd zou worden, dus trouwden we zo snel mogelijk”, vertelt Govert lachend. Het bleek een keuze voor het leven. Er kwamen drie kinderen, Annie, Margriet en Wim.

Het waren tijden waarin hard gewerkt moest worden voor de kost. Alles moest je met je lichaam doen. In die tijden waren er nog geen machines en heftrucks. Een vrachtwagen laden met 2000 bakken moest met de hand gebeuren. Dat is nu niet meer voor te stellen. “Ik heb hier ook wel de nodige slijtage aan overgehouden. Machines en hulpmiddelen waren de oplossing voor de toekomst. De grote doorbraak kwam dan ook toen we de eerste potmachine aanschaften. Samen met Teun Noordam liet ik een pottenpers bouwen bij de dorpssmit Flier. Ik ging altijd overal kijken. Hierdoor wist ik precies wat er overal ‘te koop’ was en kon ik de juiste investeringen doen op het juiste moment. De kunst is om dingen te hebben die anderen niet hebben’, vertelt Govert.

Ook zijn vrouw was nauw betrokken bij het groeiende bedrijf van haar man. Als er een baby werd geboren van een werknemer, dan bezocht zij de familie persoonlijk. De betrokkenheid bij het personeel is groot te noemen. Dit zal ook één van de succesfactoren zijn. “Twee jaar geleden bestond Beekenkamp 60 jaar. Een mooie mijlpaal. Toen ik het stokje overgaf aan de volgende generatie 17 jaar geleden, werkten er 400 mensen. Nu inmiddels 2.200 wereldwijd.

“Ik heb in mijn werkend leven nooit met een computer gewerkt. Ik vroeg de mensen om me heen de dingen te doen op de computer die ik nodig had op dat moment. Toen ik stopte, kreeg ik van Annie een boek ‘computerles voor senioren’ en na een week een computer, toen moest ik wel. Inmiddels doe ik de nodige dingen met de computer, maar de jongere generaties zijn hier veel handiger in. Alhoewel een Ipad toch een uitkomst is, ondanks m’n grote vingers”, vertelt Govert Beekenkamp.

“We zijn dankbaar dat we nog samen zijn en zelfstandig kunnen leven. We genieten van het leven, ook al gaat alles wat rustiger aan. Op onze kinderen en kleinkinderen zijn we heel trots. Onze kinderen kunnen hun boterham zelfstandig verdienen. Wij laten het werken over aan de volgende generaties”, sluit hij af.

"Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat…."

Maasbever - oktober 2012
Teun Stolze
Mens voor de Lens

Teun Stolze (68), de grondlegger van T.Stolze Techniek uit Maasdijk staat deze maand centraal in de rubriek ‘Mens voor de lens’.

Teun werd geboren in De Lier. Zijn vader was tuinder en het lag in de lijn der verwachting dat zijn drie zoons dit ook werden. Echter Teun had andere plannen. Het schoolhoofd van de tuinbouwschool kwam thuis praten, omdat deze jongen ambities op een ander vlak had liggen. En zowaar, Teun mocht naar de ambachtsschool in Delft, waar hij het elektro vak leerde. Nadat hij van school kwam, zou je verwachten dat hij bij een bedrijf in de elektro branche ging werken. Maar hij mocht van zijn vader alsnog de tuin in, echter Teun wilde verder. Hij liet zich niet uit het veld slaan, en combineerde werk en school. Hij begon dikwijls om 4.00 uur ’s-ochtends in de tulpen en ging naar de avondschool tot 23.00 uur ’s-avonds. Lange dagen, maar met succes.

In de tussentijd werkte bij de buren een heel leuk meisje, Joke was haar naam. Ze was 15 jaar in die tijd en de twee kregen elkaar als snel in het vizier. Het bleef bij stiekem kijken naar elkaar, waardoor de spanning opliep. Op dansles in Delft kwamen ze elkaar tegen en daar begon de verkering. Teun bracht Joke na dansles thuis op de brommer. Tenminste thuis? “Ik zette haar aan de andere kant van de Maasdijk af, zodat haar ouders niet konden zien dat ze thuis werd gebracht door een jongen, want daar was ze te jong voor volgens haar ouders,” zegt Teun glimlachend, “Het is allemaal goed gekomen en als snel mocht ik thuiskomen en het is nooit meer over gegaan.”

Nadat Teun zijn diploma had behaald op de avondschool, begon hij alsnog bij een electrobedrijf in Hoek van Holland, Jos van der Meulen. Na een jaar werd hij opgeroepen voor de dienstplicht. In deze 11 maanden ging hij op expeditie heel de wereld rond, een mooie tijd. Tijdens deze periode behaalde hij de papieren om een eigen zaak te beginnen. “Toen ik uit dienst kwam, kochten we in 1967 een huis met een garage aan de Waldeck Pyrmondtstraat in Maasdijk. En vanuit de garage ben ik voor mezelf begonnen”, vertelt Teun, Het jonge stel had een druk bestaan en zelfs bijbanen om financieel zo snel mogelijk een goede basis op te bouwen voor verdere stappen. Ze wisten precies wat ze wilden. In 1969 werd hun eerste zoon Andre geboren en na enkele jaren kwam ook Theo ter wereld. Het gezin was compleet en paste zo precies in het leven wat ze voor ogen hadden.

Na 12,5 jaar verhuisden ze naar de Maasambacht om daar het bedrijf verder uit te bouwen. Ze lieten een mooi huis bouwen met een pand erachter wat groot genoeg was voor de komende tijd. Er groeide een mooi bedrijf. In 2000 verhuisden ze zelf naar de Lange Kruisweg. Nadat ook dit pand te klein werd, werd een pand aangekocht aan de Aartsdijkweg, waar Stolze Electro- en watertechniek nog steeds gevestigd is. Zoon Andre werkt in dezelfde branche en heeft een eigen bedrijf. Theo is mede directielid en heeft zijn plaats gevonden binnen het bedrijf.

“Ik heb goede tijden meegemaakt in de tuinbouw zoals de overschakeling van olie naar gas, de belichting, de overstap naar klimaatcomputers, telen op substraat. Vandaag de dag is het een stuk moeilijker. Installaties en systemen worden wel vernieuwd en verfijnd, maar grote veranderingen heb ik de laatste jaren niet meer meegemaakt” vertelt Teun, “Vroeger was er meer vertrouwen van klanten, het was persoonlijker. Als iemand een nieuw stopcontact wilde, reed ik ernaartoe en regelde het. Nu gaan er eerst een paar offertes en tekeningen aan vooraf en de goedkoopste mag het maken. Door deze handelingen worden de kosten automatisch hoger.”

Samen met zijn vrouw geniet hij van het leven, samen altijd hard gewerkt, nog steeds betrokken bij de zaak, maar de verantwoordelijkheid doorgegeven aan de volgende generatie. Als jaren wonen Teun en Joke met veel plezier aan de Lange Kruisweg. Ze hebben hier alles wat ze zich kunnen wensen. Inmiddels opa en oma geworden van kleindochter Daisy, want een mooi geschenk voor hen is.

Alhoewel Teun al zo’n 10 jaar geleden begon met het afbouwen van zijn actief werkend leven en uiteindelijk gestopt is, heeft hij een druk leven. Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat. Teun zit al 55 jaar bij de muziekvereniging in De Lier, tennist twee keer per week, wandelt wekelijks met een groep oud ondernemers, gaat graag op vakantie naar mooie landen, maar ook naar het vakantiehuisje in Brabant, is lid van verschillende oldtimerclubs en heeft een aantal mooie verzamelingen waar hij terecht trots op mag zijn.

Waar hij ook trots op is, is zijn koninklijke onderscheiding. “Teun is geridderd in de Orde van Oranje-Nassau, omdat hij 17 jaar secretaris was van de Harmonie in De Lier en omdat de zaak 25 jaar bestond, verteld Joke trots, “echter het kruisje kon niet overhandigd worden, omdat we net op vakantie waren. Op een afgesproken tijdstip, mocht ik het zelf overhandigen, we vlogen toen boven de oceaan. Een mooie herinnering.”

Andere herinneringen die onvergetelijk zijn, zijn de werkzaamheden voor Stichting de Zaaier die diepe indruk op hem gemaakt hebben. Hij is drie keer in Kongo geweest om bij projecten te helpen. “Het is goed te zien hoe mensen elders in de wereld leven, waar veiligheid niet als vanzelfsprekend is, waar angst is normaal is, maar waar toch ook mooie dingen gebeuren die indruk maken. Mensen die hun leven ten doel stellen aan deze mensen. Na al deze indrukken, ben je dankbaar dat jouw thuis in Nederland is”, sluit Teun af.

 

 

"Jong Maasdijk bereidt zich voor op de Olympische Spelen"

Maasbever - januari 2013
Perry van den Bos

Vijftien jaar en nu al overtuigd zijn dat je prof Mountainbiker wilt worden en uiteindelijk mee wilt doen aan de Olympische Spelen.... Dat vereist de nodige voorbereidingen en een ijzeren discipline. Perry van den Bos uit Maasdijk doet er alles aan dit doel te realiseren. "Als peuter was ie altijd al bezig met fietsen, hij bleef maar rondjes fietsen om het huis.  Onze vroegere buren weten dit nog wel,  die hebben hem wat zien gaan", geeft trotse moeder Jeannette aan.

Perry is al op zijn achtste ècht begonnen met het serieuze fietsen. Hij werd lid van 'Westland Wil Vooruit' en tijdens een NK is hij gescout, omdat hij een uitzonderlijk talent bleek te hebben. "Ik ontving daarna een e-mail met een uitnodiging voor een trainingskamp in België. Toen is het allemaal gaan rollen. Ik heb testen gedaan en heb het aanbod aangenomen deel te nemen aan het team", vertelt Perry.

Hij is de jongste van het team op dit moment. Daarom zal hij gaan trainen voor de Olympische Spelen van 2020 óf 2024. De komende zeven jaar zal hij het LTAD- opleidingsmodel (Long Term Athlete Development) gaan volgen, onder leiding van MTB bondscoach Tim Heemskerk.

"Dat betekent dat ik vanaf volgend jaar waarschijnlijk ook intern zal gaan. Dus ga ik school en trainen volledig combineren. Ik ben dan alleen thuis in de weekenden als ik geen wedstrijden heb. Ik zal ook naar het buitenland gaan voor trainingskampen", legt Perry uit, met een gezicht van; mag-ik-morgen-al.

Heel de familie is er met veel plezier mee bezig! "Mijn opa en oma waren er ook altijd heel intensief bij betrokken, elke wedstrijd waren ze aanwezig! Mijn oma houdt heel trouw een plakboek bij met alle artikelen waarin ik genoemd wordt. Ik vind het jammer dat opa niet meer mee heeft kunnen maken dat ik voor het team ben gevraagd. Dat had hij geweldig gevonden! Een week voordat ik de e-mail ontving is hij plotseling overleden, dit was augustus vorig jaar, vertelt Perry.

Bij Perry draait alles om fietsen, hij is er zo'n 10-15 uur per week mee in de weer. In school is hij lang niet zo geïnteresseerd als in zijn hobby. Hij zorgt op vijftien jarige leeftijd zelf voor een verantwoorde levensstijl met een speciaal aangepast eetpatroon. "Terwijl zijn vrienden van school en uit de buurt met heel andere dingen bezig zijn, stort Perry zich op het doel wat hij wil bereiken. Wij ondersteunen hem hierbij wanneer dit nodig is. Dit is echt wat hij zelf heel graag wil!", vult Jeannette aan.

René van den Bos, de vader van Perry, traint graag met zijn zoon en vindt het geweldig dat hij zo gedreven is de top te bereiken.

We gaan afwachten of Perry er in slaagt om Maasdijk op de kaart te zetten als de tijd daar is. Aan zijn instelling en enthousiasme zal het in elk geval niet liggen.

"Hetzelfde in een nieuw jasje"

Maasbever - oktober 2012
Tuincentrum Boers opening

Vrijdag 26 oktober 2012 is het nieuwe tuincentrum van Peter en Marjan Boers geopend in Maasdijk. Een hoogtepunt waar veel vaste klanten al maanden met spanning op wachten.

De bouw van een nieuw tuincentrum werd noodzakelijk door de steeds vaker voorkomende wateroverlast van regen, hagel en sneeuw. Zo ontstond de droom een nieuw tuincentrum neer te zetten. Deze droom is nu uitgekomen. “We zijn uitgegaan van het oude concept, ‘hetzelfde in een nieuw jasje’ als het ware. In het afgelopen jaar hebben we zeker dertig tuincentra bezocht, soms wel acht per dag, om ideeën op te doen. We hebben alle goede en leuke ideeën die we tegenkwamen gebruikt om ons tuincentrum op deze manier te bouwen. Alles is op gevoel gedaan. Onze gouden regel; als het niet goed voelt, doen we het gewoon niet”, geeft Marjan aan, “We willen als de tijd daar is het oude deel òòk vernieuwen, maar doordat we het nu in twee delen doen, kunnen we gewoon open blijven voor onze klanten.”

Op 16-jarige leeftijd ontmoetten Peter en Marjan elkaar op dansles. Het bleek een perfecte match die veel mooie dingen heeft voortgebracht, waaronder 3 kinderen en een mooi familiebedrijf. “Ik wilde vroeger een eigen kado/bloemenwinkeltje of etaleuse worden, dit heb ik kunnen combineren in een groot ‘winkeltje’ dus wat wil je nog meer?”, zegt Marjan met een trotse glimlach, “Ik koop de sfeerartikelen samen met Peter in en zet alles samen met enkele medewerksters op een leuke manier in de winkel. 27 Jaar geleden stonden er twee planken met kerstspulletjes, nu zijn dit een aantal afdelingen”.

“In de volksmond wordt dit tuincentrum “Boersie” genoemd, wij denken dat dit komt, omdat mijn vader een klein mannetje was of omdat ons tuincentrum toen heel klein was”, geeft Peter aan, “we vinden het jammer dat mijn ouders dit niet meer hebben mogen meemaken”.

De vader van Peter, Rien Boers uit De Lier kocht in de jaren 50 in Maasdijk een tuinbouwbedrijf. Volgens hem was er op dit tuinbouwbedrijf langs de Maasdijk erg goede grond. Rien kweekte kamerplanten, die moeders voor een deel vanuit de schuur verkocht om een centje bij te verdienen. Het begon met alleen plantjes, toen een potje eromheen en zo groeide het langzaam uit van winkeltje naar tuincentrum. Terwijl hij op school het bloemsierkunstvak leerde, moest hij van zijn vader het vak in de praktijk eerst bij een ander gaan leren. Hij werkte in Wateringen voor ruim een jaar. “Nadat mijn vader een liesbreuk had opgelopen, zei ie, kom nou maar weer terug”, zegt Peter lachend, “dus ben ik begonnen in de winkel en ging intussen naar school om verder te leren in de bloemsierkunst”. Peter had altijd al een voorkeur voor planten en leerde tijdens zijn huwelijk verder voor het hoveniersvak. Zes dagen werken en drie avonden naar school.

Ze hebben een leuk team opgebouwd in de loop der jaren. Naast een gezonde dosis werklust, zijn de medewerkers ook geselecteerd op hun omgang met mensen. Er wordt nu gewerkt met 18 mensen. Peter en Marjan zijn zich ervan bewust dat hun medewerkers een grote bijdrage leveren aan de sfeer in de winkel. Zonder hen zouden wij ons bedrijf ook niet draaiende kunnen houden. Wekelijks vragen mensen of er nog een baan beschikbaar is, blijkbaar is dit tuincentrum een aantrekkelijke werkgever. Voorlopig zijn er echter geen vacatures.

Waarom is en wordt dit tuincentrum anders dan veel andere tuincentra? “We vinden het belangrijk dat de gemoedelijke en persoonlijke sfeer blijft, dit was een absolute voorwaarde voor ons. Ook vinden we een ruime sortering tegen een scherpe prijs belangrijk, omdat we hierdoor een tevreden klantenkring hebben opgebouwd. We zouden deze uitdaging ook niet zijn aangegaan als we de calculatiefactor zouden moeten verhogen, dit is juist voor een belangrijk deel ons succes”, legt Peter uit.

Tuincentrum Boers heeft een grote vaste klantenkring uit de wijde omtrek. “We hebben klanten die elke week komen, omdat dit bij hen een vast onderdeel is van hun agenda. Wat aanspreekt blijkt; de gemoedelijkheid, gezelligheid, een stukje ontspanning en elke keer nieuwe spullen dus elke week weer wat anders”, zegt Marjan.

Er wordt nog dikwijls gevraagd om snijbloemen of bloemwerk, maar hier zijn ze zo’n 10 jaar geleden mee gestopt. Dit is te arbeidsintensief om op een goede manier te doen. En tevreden klanten is een belangrijke doelstelling. Waar ook veel om gevraagd is, is een gezellige koffiehoek. Dit past wel binnen het concept dus deze komt er.

 “Elke avond na werktijd, lopen we een rondje door ons nieuwe tuincentrum, vaak samen met de kinderen en genieten we ervan. Het voelt voor ons al helemaal vertrouwd. We hopen dat de klanten straks ditzelfde gevoel hebben”, sluit Marjan af.

 

"Een voorspelbaar leven is saai en dat wil ik niet"

Maasbever - December 2012
Gerrina van Zanten
Mens voor de Lens

Gerrina van Zanten, een vrouw die op 58-jarige leeftijd nog midden in het leven staat. Haar 5 dochters houden haar jong, vertelt ze trots. Haar man Eef staat naast haar in alle fases die ze als mens doorloopt. Gerrina houdt van ontdekken, veranderen, filosoferen en nadenken, om met al zijn voor en tegens alles eruit te halen.

"Een voorspelbaar leven is saai en dat wil ik niet! Ik voel het aankomen als de boel weer  opgeschud moet worden. Oftewel weer anders ordenen. Dit kan gewoon om kleine dingen gaan, een meubelstuk verplaatsen, dingen eens anders doen dan normaal of gewoon spontaan iets geks doen. Het alledaagse doorbreken. Natuurlijk heb ik net als elk ander mens verplichtingen, maar niet alleen maar.....", vertelt Gerrina.

Sinds een jaar of tien woont de familie Van Zanten met veel plezier aan de Tuindersweg. Met vijf dochters settelden ze zich in Maasdijk. Zoals dat ook in de natuur gaat, hebben de dochters een leeftijd bereikt dat ze één voor één uit vliegen. Een fase van verandering met weer nieuwe uitdagingen en mogelijkheden.

"Ik zie in het patroon van een mens veel overeenkomsten met de natuur. Er zit een regelmaat in alles wat groeit, bloeit en ademt. In het voor- en najaar verandert er  veel in de natuur, dit zie je ook bij mensen terug. Daardoor is veel gedrag en gevoel te verklaren. Neem het gewoon zoals het komt, door je vertrouwen te houden kom je  weer in een rustfase", geeft Gerrina aan.

Gerrina komt uit een gezellig gezin, waar ze mocht zijn wie ze wilde zijn en waar plezier een belangrijk ingrediënt van het leven was. Dit ziet ze niet altijd terug in de Westlandse cultuur. Dat is hard werken, verstand op nul, plezier is voor later! Het is belangrijk dat je in elke levensfase kunt genieten. Het is jammer als je dit uitstelt, want er gaan zoveel mooie dingen aan je voorbij die je niet ziet, die ook niet meer terugkomen. Als je nu al kunt genieten, zul je met meer tevredenheid en plezier terugkijken op je bestaan", aldus Gerrina.

Ze begon haar carrière als onderwijzeres. Toen zij in verwachting was, wilde ze blijven werken en creëerde één van de eerste duobanen in het Westland. Zo bracht ze werk en privé in de juiste balans. Het hele leven is voor haar de zoektocht naar balans. Zo schreef ze een eigen boek "Tussen neus en lippen" over de dingen die ze belangrijk, opvallend, bijzonder vindt. Al jaren is ze bezig met mensen coachen door middel van haar bedrijf De Spiritcompany.  Mensen die zich willen ontwikkelen, of juist op een kruispunt staan en met  hulp een doordachte keuze maken voor zichzelf. Spirit Company werkt niet alleen op individuele basis, maar ook voor bedrijven. Belangrijk is de juiste man/vrouw op de juiste plek. "Als je op de verkeerde weg zit, kom je jezelf  tegen. Het is een moeilijke tijd voor de huidige generatie. We zitten op de top van de materiële welvaart. Stilstaan en verdieping, creativiteit en eenvoud zijn noodzakelijk. De digitale wereld heeft zich sneller ontwikkeld dan de meeste mensen bij hebben kunnen houden. We moeten een andere manier vinden om samen te leven op deze aarde. We hebben een systeem gecreëerd wat niet in stand gehouden kan worden en bovendien onbetaalbaar blijkt. We hebben er een rommeltje van gemaakt. Voor veel mensen is het nu dan ook niet prettig. Dit komt omdat dit een tijd van verandering is, een overgang naar iets anders. Dit zijn  hele interessante ontwikkelingen, omdat ik hou van de nodige verandering en weet dat het leuker zal worden. Voor velen is verandering  eng,  het geeft onzekerheid, omdat het onbekend is. .

Samen met Eef en de kinderen geniet ze van de mooie dingen en van familie. Beiden hebben een eigen en gezamenlijk leven. Dit zorgt ervoor dat ze elkaars sparringpartner kunnen zijn, wat belangrijk is als je beiden een eigen bedrijf hebt. Natuurlijk ondervindt ook zij de nodige hobbels op haar levensweg, maar dit belet haar niet oog te blijven houden voor de mooie dingen.

"Na het maken van een keuze, kun je weer verder  en ontstaan er mogelijkheden. Het gaat veel om gevoel, durf je hart te volgen. Mensen zijn te streng voor zichzelf, we mogen aan onszelf denken, we mogen genieten, we mogen ook verdrietig zijn, we mogen ook het even niet meer weten, we mogen geloven in en………en, sluit Gerrina af.