Echte Maasdijkse Spelt Pepernoten

Spelt is helemaal “in” tegenwoordig. Niemand lijkt meer trek te hebben in gewoon brood van tarwemeel of rogge. Het moet allemaal gebakken zijn van Spelt, anders krijgt een mens geen hap meer door z’n keel.  Zal Spelt ook de redding kunnen zijn van de Sinterklaas traditie?

Het moet gezegd worden; bij mensen met een gevoelige spijsvertering is Spelt vaak al lang bekend. Die krijgen namelijk regelmatig het advies om af te stappen van gewone baksels en over te gaan op Spelt.  Spelt is een heel oude graansoort die volgens de deskundigen beter verteerbaar is en meer mineralen en vitaminen bevat.  En misschien ook nog wel ecologische rechtsdraaiende eiwitten, wie zal het zeggen.

Vooruitstrevende en gezondheidsbewuste inwoners van ons goede dorp Maasdijk en omstreken zitten natuurlijk wel op rozen met twee vakbekwame Speltbakkers. De ene is nog enthousiaster dan de andere en er is zelfs Spelt geteeld in onze eigen Oranjepolder. Mogelijk biedt dit ook nieuwe kansen voor de Sinterklaas traditie. 

Er zijn immers mensen die Sinterklaas beschouwen als een ergerlijk overblijfsel van de slavenhandel. Sinterklaas als  blanke slavenhouder met een stok, en Zwarte Piet als symbool voor  de medemens met een donkere huidkleur die hiervan het slachtoffer was. De meeste inwoners van Nederland vinden dit onzin, en historisch gezien klopt het verhaal ook niet, maar gelijk hebben en gelijk krijgen zijn in deze snelle wereld twee verschillende zaken.  Een uitgekiende on-line marketing strategie met positieve beeldvorming is hiervoor onmisbaar. Daarom zou Sinterklaas er wellicht goed aan doen om in te haken op deze nieuwe  Spelthype.  Door zijn Pieten  met echte Maasdijkse Spelt Pepernoten te laten strooien, en speciaal zijn tegenstanders  Maasdijkse Spelt Speculaas in de schoenen te schuiven. Hiermee wordt het imago van Sinterklaas en zijn Pieten op slag een stuk gezonder en beter verteerbaar. 

En dat Pieten zwart zijn? Dat komt gewoon omdat ze elke nacht in schoorstenen op en neer klauteren.  Daar is zelfs door de Verenigde Naties geen speld tussen te krijgen.  
       

                                        J.O.Voogt

Voorstelling in Maasdijk; De grote Pietentest!

Het is zover, Sinterklaas komt weer in het land. Wat heeft hij het toch druk. Maar niet alleen Sinterklaas heeft het druk, ook zijn Pieten. Ze moeten nog heel veel doen, voordat ze Sint zijn verjaardag kunnen gaan vieren. De Pieten kunnen alle hulp gebruiken die er maar te vinden is. Wil jij misschien ook komen helpen? Sint is op zoek naar een goede  "hulp-piet". Daar kan Sinterklaas er niet genoeg van hebben. Je moet wel een beetje handig zijn want onhandige pieten heeft hij genoeg. Je moet wel een beetje lenig zijn want stijven pieten heeft hij ook al genoeg. Je moet wel een beetje kunnen rijmen, dichten, pakjes inpakken en niet te vergeten.......dansen. Want een feestje op zijn tijd dat vinden alle pieten wel erg leuk.

Op vrijdag 22 november om 15.30 uur in het gebouw van Concordia  dan is het zo ver. De grote Pietentest! Misschien kan jij dan ook met de "pietentest" meedoen? Maar........je bent niet de enige, Peet Vermeulen wil ook het hulpje van Sint worden. Wie gaat er met het Pietendiploma naar huis? Het is een voorstelling die wordt gehouden in Cultureelcentrum Concordia, Maasdijk 40, te Maasdijk, waar van alles in gebeurt en als afsluiting een "pietenbal" (pieten disco).

Kom gezellig feestvieren en doe je Pietenmuts gerust op. De aanvang is 15:30 uur en de toegang is vrij. Na afloop wordt een vrijwillige bijdrage gevraagd.

“Als je toen vanaf de Oranjesluis richting de zee keek, kon je de duinen zien”

Aan de "Kesterse wei" (nu het Blauwhek) in de voormalige boerderij van boer Kester kwam Jogchem Hofman in 1935 ter wereld. Hij was de oudste van de vijf zonen van de familie Hofman. Zijn overgrootvader werkte bij Van der Boom Bouwbedrijf en kon dit bedrijfje overnemen in 1855 en zo begon hij in een oude schuur aan het Blauwhek. Hij was meestertimmerman, net als de opa en vader van Jogchem. "We zijn één van de oudste familiebedrijven in het Westland en hier zijn we heel trots op", vertelt Jogchem.

Hij weet veel te vertellen over vroeger tijden, een ijzersterk geheugen, tot in de details kan hij alles omschrijven. Aan de overkant van de Maasdijk zat in zijn jeugd bijvoorbeeld een café en aan deze kant een fietsenmaker. Deze fietsenmaker had naast dit beroep ook een benzinepomp op de Maasdijk staan (waar toendertijd nog niet veel verkeer reed) èn een taxi. "Ik weet nog dat mijn opa de taxi voor een dag had gehuurd, met de fietsenmaker als chauffeur en ik mee mocht als oudste kleinzoon. we gingen naar Zeeland om te kijken wat er allemaal was gebeurd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Nou, er was weinig meer van over......", vertelt Jogchem.

“Mijn vader werd opgeroepen in de oorlog om voor het vaderland te strijden. Echter in het fort maakte hij de tekeningen voor ons nieuwe huis en magazijn In 1941 begon de bouw hiervan en toen het klaar was, zijn we "naar voren" verhuisd, daar waar nu mijn zoon Gerard met zijn gezin woont. Als je toen vanaf de Oranjesluis richting de zee keek, kon je de duinen zien. De Duitsers hadden alles weggehaald. Zo’n uitzicht kun je je nu niet meer voorstellen, vertelt Jogchem.”

 Jogchem zat op de openbare school in Maasdijk. In de oorlogstijd werd het schoolgebouw ingenomen door Duitsers, hierdoor hadden ze overal en nergens les; elke keer op een andere locatie die voor handen was. Door deze roerige tijd, kregen de kinderen een achterstand op school. Door de nodige bijlessen kwam dit uiteindelijk nog goed. Na de MULO in Naaldwijk, ging hij naar de HTS in Rotterdam waar hij bouwkunde studeerde. "In 1955 kwam ik van de HTS af en moest gelijk in dienst. In mijn diensttijd maakte ik veel bouwtekeningen om wat bij te verdienen dus deed zo toch ervaring op. Na mijn diensttijd wist ik nog niet precies wat ik wilde. In de tussentijd gaf m'n vader me alleen maar leuke klusjes in het bedrijf, wat natuurlijk heel slim was", vertelt Jogchem met een grote glimlach, "dus voordat ik het wist werkte ik volledig in het bedrijf. Het was een leuk bedrijf, veel jonge mensen, leuke klanten en veel werk in die tijd.”

In 1960 trouwde Jogchem met Jopie Menzel uit Breda. Doordat zijn vader ziek werd en op 55-jarige leeftijd overleed, stond Jogchem er op 28-jarige leeftijd al alleen voor. In dit jaar werd ook hun eerste dochter Jona geboren. Het jonge stel woonde toen aan de Korte Kruisweg nummer 41. "Na een aantal maanden gaf mijn moeder aan dat we maar van huis moesten ruilen, zodat ik bij het bedrijf kon wonen met mijn gezin. Omdat het om zo'n korte verhuizing ging qua afstand, vonden we het niet nodig alles apart in te pakken. Het dressoir ging met het serviesgoed er nog in, zo de vrachtwagen in en wonder boven wonder is geen kopje gebroken tijdens de verhuizing", vertelt Jogchem lachend.

In 1967 is Gerard geboren. Het ondernemende jonge gezin bouwde aan de toekomst, totdat Jopie ziek werd. Ze leed aan een kwaadaardige beenmergziekte die niet te genezen was. Ook de moeder van Jogchem overleed in deze periode dus het ging de familie niet echt voor de wind in deze tijd. "Op oudejaarsdag hoorden we in het ziekenhuis dat Jopie nog maximaal 1,5 jaar te leven had en dit bleek ook werkelijkheid, want in 1972 overleed zij. Jona was toen 8 en Gerard 4 jaar. Dan stort je wereld in, dit was een hele moeilijke tijd", vertelt Jogchem.

In de tussentijd waren we verhuist naar de overkant van de Maasdijk, waar we nu wonen. Dit huis is namelijk zo gebouwd dat alles aangepast is, zodat Jopie hier zo lang mogelijk kon blijven wonen ondanks de beperkingen door haar ziekte. Ze heeft hier slechts 2 dagen gewoond, vertelt Jogchem. Na dit overlijden ging het leven verder aan Maasdijk. Het bedrijf groeide, de kinderen groeiden en de verdrietige gebeurtenissen kregen een plekje in het leven van de familie Hofman.

Eind jaren 80 ontmoette Jogchem, Marga waarmee hij nu al weer 25 jaar lief en leed deelt. Marga had twee dochters Lisette en Martine, die het gezin compleet maakten. Jona en Gerard hadden op dit moment de leeftijd te gaan studeren en het huis uit te gaan, maar kwamen nog vaak thuis, omdat het toch wel heel gezellig bleek met deze drie dames erbij. Inmiddels heeft de familie 6 kleinkinderen waar ze heel erg trots op zijn. In het huis zie je dat de kinderen veel bij opa en oma komen. Het speelgoed, de kinderstoelen en de box staan klaar voor hun komst. De foto’s hangen op een prominente plek aan de muur. Jona de oudste dochter woont al heel lang in Engeland. De andere drie kinderen wonen allen in Maasdijk.

Jogchem bleek meer kwaliteiten te hebben dan alleen het bouwen van onroerend goed. Hij kon ook bruggen bouwen tussen mensen. Hij is 20 jaar wethouder geweest van o.a. openbare werken, bedrijven en milieu. Deze functie deed hij naast het leiden van een bloeiend en groeiend bedrijf. Ook schreef hij jarenlang, wekelijks een column in de regionale pers op het gebied van oa. bedrijfsleven versus politiek. Hij heeft dit alles met veel plezier gedaan. Op 60 jaar heeft hij de dagelijkse leiding van het bedrijf overgedaan aan zijn zoon Gerard. Met 70 is hij actief gestopt met werken. “Ik ben nog wel bestuurslid bij de ontwikkeling van het bedrijventerrein, ben nog steeds lid van de VVD, zit in de Rotaryclub, verzamel m’n hele leven lang al postzegels en ben graag thuis om de tuin te onderhouden en te genieten van alles waar we hard voor hebben gewerkt”, vertelt hij trots, “We hebben een heel druk leven gehad en nu doen we het een beetje rustiger aan, want dit is de tijd om ook andere dingen te ondernemen. We reizen heel graag en hebben al veel landen gezien van de wereld. We zijn echte Afrika-liefhebbers. Maar we willen nog vèèl meer zien,”, sluit Jogchem mee af.

 

"Alles ziet er nu zo klein uit en in mijn herinnering was het zo groot!"

Vertrokken uit Maasdijk in de vijftiger jaren, op zoek naar de gouden toekomst in Australië, was Nico Rensen (74) in juli weer een aantal weken in Maasdijk voor een vakantie.

Nico is de zoon van Jan en Ali Rensen. Ze woonden in die tijd in de Waldeck Pyremondtstraat. Zijn vader was dè kapper van Maasdijk. In de dertiger jaren begon hij een dames- en heren kapsalon. Toen de énige in Maasdijk. Waar nu de apotheek zit, was toen Jan Rensen’s kapsalon.

Het gezin had drie zoons; Koos, Arie en de jongste was Nico. Koos was een jaar of 18 en wilde weg uit Nederland. Op zoek naar een betere toekomst. “Mijn moeder zei, als jij weggaat, gaan wij mee, want zij wilde het gezin bij elkaar houden. Het lukte niet naar Canada of Amerika te gaan, want je hebt een connectie nodig die als het ware ‘borg’ voor je staat. In Australië lukte dit wel”, vertelt Nico.
In 1951 ging vader Jan voor het gezin uit om de nodige voorbereidingen te treffen. Hij liet een Zweeds houten huis verschepen (wat er nu nog staat), omdat er in die tijd een woningnood was in Australië. Ali stapte in 1952 met haar zoons op de Johan van Oldebarneveldt voor een bootreis van zowat 6 weken. Zo emigreerde het gezin vanuit Maasdijk om het grote avontuur tegemoet te gaan.

Vader Jan ging in eerste instantie werken als loodgieter, omdat hij nog geen geldig diploma voor het kappersvak had in Australië. En later in een Asbest fabriek. In de tussentijd haalde hij zijn Australische bevoegdheid voor kapper, leerde hij Engels en begon weer met zijn oorspronkelijke vak.
Koos, de oudste zoon, ging bij de spoorwegen werken en werd later supervisor bij Alcoa Aluminium naast een klein melkveebedrijf wat hij had. Arie, de middelste zoon, ging in een fabriek voor gipsplaten werken. En Nico ging voor twee jaar op een boerderij werken. “Ik werd cowboy, dat was allemaal wel even anders dan in de Maasdijk. In Australië lopen de koeien los over de vlakten en moesten ze dagelijks naar de volgende grasweide worden gedreven. In Maasdijk liepen ze gewoon in een wei met prikkeldraad eromheen”, vertelt Nico.
“Daarna ben ik in een fabriek gaan werken als metaalbewerker voor 11 jaar. En toen kwam de grote verandering in mijn leven en denken. Ik ging naar de Christelijke avonduniversiteit. Als student heb ik toen twee jaar geholpen in een kleine kerk in de buurt. In die tijd ontmoette ik ook m’n vrouw Margaret. Zij studeerde ook op deze universiteit. Na deze school ben ik verder gegaan met een studie Theologie en begon in 1969 als dominee in mijn eerste kerkgemeente.”, vertelt Nico trots, “Vroeger wilde ik altijd boer worden, echter Australië wat zo groot en droog èn je moest zoveel geld hebben, dat de droom om boer te worden, verdween door de realiteit van het leven daar".
Meer dan 45 jaar is hij dominee geweest, in de meest uiteenlopende gemeenten.  Ze hebben twee kinderen gekregen, een zoon Nathaniel en een dochter Carissa. Ook hebben ze drie kleinkinderen waar ze bijzonder van genieten.

Nico was 13 toen hij vertrok uit Maasdijk. “We logeren bij Hen en Co Dankier. Hen is mijn neef. Doordat hij veel weet over vroeger, komt er bij mij ook weer veel boven! Veel families van toen, wonen niet meer in de Maasdijk. Ik herinner me nog wel Bakkerij Vreugdenhil en die zit er nog steeds. Dat is leuk om te zien! Teun Vellekoop en Cees de Boer waren mijn buurjongens. De begraafplaats die nu in het centrum van Maasdijk ligt, lag toen aan het einde van Maasdijk. Daarachter was alleen maar open land, van Van Vliet en Vellekoop. De Oranjeschool is weg, waar ik op school heb gezeten. Er is geen hoefsmit meer in het dorp en het Oranjeplein is erg veranderd. Op dit plein stond zo'n mooie muziektent", vertelt Nico, "Om bij de tien Plagen te komen, moest je over de Maasdijk heen, nu kun je er onderdoor. De mensen zijn hier allemaal ouder geworden terwijl je zelf denkt nog jong te zijn", grapt Nico, "Alles ziet er nu zo klein uit en in mijn herinnering was het zo groot, omdat ik toen nog een kind was!"

Een gebeurtenis die Nico zich altijd zal blijven herinneren in Maasdijk, speelde zich af in 1944. Hij was met zijn opa op de begraafplaats. Opa werkte voor de gemeente en was bezig met het maken van een graf. Het graf was zowat gegraven toen er vliegtuigen over vlogen. Opa riep "Die komen voor ons!" en ze begonnen te rennen naar het gebouw waar alle spullen opgeslagen stonden. De kogels achtervolgden ze en waren hoorbaar toen ze op het dak bleven vallen. "We hebben toen echt geluk gehad, anders was er nooit een leven in Australië geweest, vertelt Nico.
De wegen zijn ook erg veranderd. "De grote wegen waren er al, de Tuindersweg, Korte en Lange Kruisweg, maar onverhard. Wat ons opvalt aan het Nederland van nu, is dat je hier weinig grafitti ziet, katten mogen hier gewoon loslopen en het verkeer is hier heel goed georganiseerd. Iedereen weet wat hij/zij moet doen. Dat is in Australië wel anders! Je leeft daar meer op jezelf, omdat er meer ruimte is. Hier moet alles wel beter georganiseerd zijn. Wij leven met 22 miljoen mensen in zo'n groot land. Jullie wonen met zowat 17 miljoen in zo'n klein landje en doen het eigenlijk veel beter", aldus Nico.

Op de vraag, vond je het niet erg op die leeftijd Maasdijk te verlaten voor het onbekende, antwoordt Nico. "Door de advertenties en filmpjes werd het zo geweldig voorgesteld, dat je heel graag wilde! Een groot, nieuw land, veel vrijheid, veel zon, vissen, paardrijden, etc. Dus wij dachten er niet bij na dat het èchte leven weleens anders zou kunnen zijn dan werd voorgesteld. We waren er wel van overtuigd dat dit een definitieve keuze was, omdat we geen geld hadden om weer terug te komen."
De ouders van Nico zijn ook nog een keer in Nederland geweest. Het leven in Nederland was toen weer opgebouwd en was goed. Ze hadden niet verwacht dat het hier ook goed zou worden, wellicht wel beter dan in Australië, nadat ze in de tijd van vertrek in de naweeën van de oorlog zaten. Ze hebben nooit spijt gehad van hun emigratie, maar hier hadden ze ook een goed leven op kunnen bouwen.

Nico is nu vier keer in Nederland geweest met zijn vrouw en één keer met zijn kinderen. Margaret vindt Nederland een mooi groen land. "De eerste keer begreep ik echter niet dat hier mensen wilden wonen, tussen al dat water, ik vond het gevaarlijk. In Australië kennen we dat niet", vertelt Margaret, de vrouw van Nico.

"De mensen zijn hier heel vriendelijk. We vinden het leuk hier weer geweest te zijn. We wensen iedereen het beste voor de toekomst. God zegene jullie!", sluit Nico af.

Proefboring schaliegas in Maasdijk mislukt

van onze wetenschapsredactie J.O. Voogt

Overal ter wereld is er grote belangstelling voor de winning van schaliegas. Door de veronderstelde rijke voorraden kan hiermee het energieprobleem hopelijk voor lange tijd worden opgelost. Het doen van proefboringen is echter omstreden omdat dit zeer veelmilieu-schade en geluidsoverlast veroorzaakt. Een innovatieve Westlandse energie maatschappij heeft deze moeilijkheid opgelost door de boringen te combineren met de jaarlijkse zomerfeesten. Hierdoor is geen hinderwet vergunningsprocedure nodig, enbovendien is er geen risico op claims voor fysieke en psychisch schade van omwonenden.Ook voor de overheid een elegante en tijdbesparende aanpak. De onderneming voorSeismologische Proefboringen met Experimenteel Karakter, kortweg SPEK, maakte onlangsde nieuwste onderzoeksresultaten bekend.

Innovatieve boormethode

De toegepaste experimentele boormethode betekent een grote verbetering omdat de ondergrond niet hydraulisch gefractureerd hoeft te worden. In plaats daarvan worden metenorme luidsprekers oorverdovende geluidsgolven opgewekt zowel in het hoorbare als voelbare spectrum. Met behulp van duizenden vrijwilligers die ritmisch op en neer springen en stampen worden de geluidtrillingen versterkt en omgezet in neerwaartse schokgolven. Dit met het doel om de diepliggende steenlagen te verpulveren en te vergruizen zodat hetkostbare schaliegas kan vrijkomen. Een tweede innovatie is dat er geen gevaarlijke chemicaliën in de bodem gepompt worden, maar dat het boorproces aangedreven wordt metgekoeld bier, weliswaar in forse hoeveelheden.

In de afgelopen maand juli werd een eerste proefboring gedaan in Maasdijk. Door de vrijwilligers te laten aanvuren door Rock-Bands, DJ’s en zelfs luidruchtige Clowns isherhaaldelijk gepoogd om de geluidsbarrière te doorbreken en de intensiteit van de trillingenop te voeren tot ver boven de pijngrens.

Zoals uit de voorlopige rapportage blijkt helaas nog zonder succes. Uit de dampen die van het proefveld opstegen kon slechts weinig methaan, octaan of butaangas gewonnen worden, omdat ze voornamelijk mout en hop bestanddelen bleken te bevatten.

Tevens werd ter plaatse enige groei achterstand aan het schrale gras geconstateerd.

Nog meer gas

Een der onderzoekers van SPEK verklaarde desgevraagd: “Natuurlijk zijn we wel teleurgesteld. Wij hebben uit onze boxen duizenden mega-decibellen geblazen. De enthousiaste vrijwilligers hebben zich in het zweet gestampt, ontelbare bledden bier verwerkt, de kelen schor geschreeuwd, en permanente gehoorschade geriskeerd voor dit innovatieve experiment. En dan is het toch sneu als je met een soort van kater blijft zitten.Mogelijk dat de dichte schelp- en zandlagen in de Oranjepolder ons parten spelen. Maar wehebben nog steeds het volste vertrouwen in onze megafonische methode. Bij een volgende gelegenheid geven we met z’n allen gewoon nog meer gas, en desnoods laten we het hele dorp evacueren. Gelukkig hebben we de volledige steun van de Maasdijkse bevolking voor dit belangrijke project. Zelfs tijdens de heftigste proefboringen op 100% vermogen hebben we de klachtentelefoon geen enkele maal horen overgaan”.

Reacties en tips

Wilt u reageren op deze onderzoeksresultaten? Of heeft u tips voor het Schaliegas Maasdijkprojectteam? Stuur een email naar: maasbever@caiw.nl .

“Het is toch mooi als je op de grond van je ouderlijk huis kunt wonen!”

De Vijfde Hoeve was een boerderij die vroeger op de grond tegenover de oude Rabobank stond, aan de Korte Kruisweg. Dick Sonneveld woont al 25 jaar in één van de huizen, gebouwd op de plaats waar hij in 1934 geboren is. "De boerderij van mijn ouders stond hier en onze akkers waren op de plaats waar nu het bedrijf Beekenkamp gevestigd is. Aan de achterzijde van deze huizen staat een hek met hierop de tekst geschilderd die vroeger op onze boerderij stond 'Ik bouw mijn land, naar mijn verstand en verder moet ik wachten op gunstig weer, van God de Heer en niet op mijnen krachten'. Het is toch mooi als je op de grond van je ouderlijk huis kunt wonen!”, vertelt Dick Sonneveld trots.

Na de lagere school ging Dick naar de landbouwschool, gevolgd door de tuinbouwschool en behaalde z’n boekhouddiploma voor de land- en tuinbouw. In 1954 moest hij in militaire dienst waar hij bulldozermachinst werd. "Mijn diensttijd had niet veel met dienst te maken, want ik had niet eens een geweer! Na deze diensttijd ben ik gelijk weer bij m'n vader in de landbouw begonnen. In 1960 ben ik met Catrien getrouwd en direct voor mezelf begonnen op 25 hectare land wat ik eerst van hem huurde en later overnam". vertel Dick, "Ik teelde spruitkool, graan, uien en aardappelen. Ik heb veel in deelteelt gedaan; ik stelde het land en het zaad ter beschikking en een ander deed het werk. Ik heb 25 jaar spruiten geteeld, maar er nog nooit één geplukt!"

Hij maakte veel van de mechanisatie in de land- en tuinbouw mee. "Ook leerde ik als boer veel over de tuinbouw. Zo heb ik de opkomst van de substraatteelt meegemaakt en het recirculeren van water. Dit waren grote veranderingen in deze jaren, want daarvoor ging alles met de hand en in de grond!", vertelt Dick.

Verschillende bedrijven en verenigingen deden een beroep op hem plaats te nemen in het (raad van) bestuur. Zo zat hij in het bestuur van de Woningbouwvereniging, Rabobank, Ccop. Westerlee-Comtu-Maasmond Westland, wielercomité Maasdijk, en van de brandweer. Allemaal vrijwillige taken die hij met veel plezier deed. Naast deze bestuursfuncties was hij ook onderdeel van EMM. Hij is zelfs al vanaf 1948 lid van deze vereniging. Jarenlang heeft hij de grote trom geslagen.

"Het waren serieuze taken die niet alleen maar spannend en leuk waren. Bij de brandweer heb ik ook nare dingen meegemaakt die ik nooit meer vergeet! In de begintijd was de brandweer er alleen om branden te blussen, echter de brandweer werd steeds breder ingezet om hulp te verlenen. Ik heb acht keer meegemaakt dat mensen het niet overleefden", vertelt Dick.

Dick is een echte levensgenieter, altijd al geweest. Hij houdt van lekker eten en drinken, fietsen, autorijden en uitgaan. Trots is hij op zijn drie dochters en hun gezinnen. Hij heeft vier kleinkinderen waar hij van geniet.

"In 2009 is mijn vrouw Catrien overleden. We zijn altijd heel gelukkig geweest en hebben samen een mooi leven gehad. Op haar ziekbed zei ze dat ik niet alleen moest blijven als zij er niet meer was, want ik ben geen persoon om alleen te zijn en dat wist ze. Ze deed altijd alles voor me. Ik heb nog nooit iets zelf hoeven doen. Natuurlijk ben ik niet op zoek gegaan, ondanks haar advies, mijn hoofd stond hier natuurlijk niet naar. Maar na verloop van tijd ging ik wel elke week bij de buurvrouw 'Boer zoekt vrouw' kijken en deze boer vond de buurvrouw!", vertelt Dick met een grote glimlach, "Bep is ook haar man verloren en we wonen al 25 jaar naast elkaar dus heel vertrouwd en allebei onze partner verloren, dat schept een band. Ik ben dankbaar nog iemand gevonden te hebben met wie ik gezellige dingen kan doen en die er altijd voor me is, want ook zij verwend me!"

Terugkijkend op de 79 jaar die achter hem liggen, kan hij zeggen dat hij altijd leuke dingen heeft gedaan en een gevarieerd leven heeft gehad. "Ik ben er trots op dat ik zoveel van de wereld heb gezien. Ik heb mooie vakanties gehad en geniet nu nog steeds van elke dag”, volgens Dick.

"Een echte Maasdijker word je nooit, dat ben je en kun je niet worden...."

Nico Middelburg is helemaal ingeburgerd in Maasdijk, maar “een echte Maasdijker word ik nooit”, zegt hij lachend, “dan ben je of dat ben je niet en kun je niet worden”.

Inmiddels heeft hij de mooie leeftijd van 67 jaar bereikt. Dit wil niet zeggen dat hij geniet van zijn verdiende rust, want hij heeft het druk met de vele bestuursfuncties die hij bekleed bij uiteenlopende verenigingen en stichtingen.

Nico komt oorspronkelijk uit ’s-Gravenzande. Hij werd geboren aan de Groeneweg. Vader Dik had een kleine kwekerij met verschillende gewassen die hij opkweekte tot een eindproduct. Nico had geen interesse in het telen van producten op deze manier. Het kweken van jonge planten lag hem meer. In 1968 kwam hij uit dienst en begon met de opkweek van chrysantenstek. Doordat de chrysantenteelt zich op een gegeven moment tot een jaarrond teelt ontwikkelde, groeide het bedrijf hard. De kwekerij aan de Groeneweg werd te klein en er werd uitbreiding gezocht in de Heenweg, Tinte en later in Maasdijk.

In 1997 verkocht hij zijn bedrijf aan Royal van Zanten, omdat zijn 3 dochters en zoon geen interesse hadden in het bedrijf te komen. Handelskwekerij Middelburg, chrysanten veredelings- en stekbedrijf had op dat moment vier vestigingen, 130 medewerkers en bestond al meer dan 50 jaar.

Nico bleef na de verkoop nog twee jaar werkzaam bij het bedrijf, voordat hij definitief stopte. “In de begintijd waren er 14 stekproducenten van chrysanten. Nu zijn dat er nog maar vier. Door samenwerkingen en overnames ontstaan grotere bedrijven die zich staande kunnen houden in deze tijd. Dit geldt ook voor bijvoorbeeld, verenigingen, scholen en kerken. Alleen overleef je niet meer….”, geeft Nico aan.

Om niet in een ‘gat van tijd’ te vallen, nadat hij stopte met werken, besloot hij zich nog meer te wijden aan bestuurstaken in het sociale leven. Want bij verenigingen en stichtingen is veel vraag naar bestuurders. En als bekend is dat je dit wel aardig in de vingers hebt en je beschikbaar bent, dan word je veelvuldig gevraagd. Hij is oa. penningmeester, technisch beheerder en voorzitter beheer commissie  van de Sporthal in Maasdijk. Er zijn veel partijen (KDO gym en dance, Breake Out, Dijkvogels, drie basisscholen, On Wheels rolstoelhockey en Bowls). die gebruik maken van deze accommodatie en dit moet goed geregeld worden.”Maasdijk is ook de enige Westlandse plaats met een sporthal die zonder subsidies draait. Dit is een hele uitdaging. Ik hoop dat het systeem van subsidies nog eens aangepast wordt, zodat wij in Maasdijk hier ook iets van krijgen, geeft Nico aan.

Vanaf 1980 zit hij in het bestuur van het wedstrijdzwemmen in het Westland. Hierin kwam hij terecht omdat zijn kinderen zwommen en dochter Monique op haar 10^e jaar Nederlands kampioen werd.

Zelf had hij geen echte passie om deze sport uit te oefenen, maar wel voor zijn kinderen. “En als je kinderen aan een sport doen, ga je het vanzelf òòk leuk vinden”, geeft Nico lachend aan. Het is hem gelukt om de vier aparte zwemverenigingen in het Westland tot één vereniging te laten fuseren, “Zwemvereniging Westland” waarvan hij voorzitter is.

“In 1994 ben ik bij EMM gekomen als bestuurslid. Van de 18 bestuursjaren ben ik13 jaar voorzitter geweest. Vorig jaar heb ik deze functie neergelegd en ben ik ere-lid geworden. Ik zeg altijd, zorg dat je niet bij het meubilair gaat behoren!”, geeft Nico aan.

Verder is hij bestuurslid van het Kern-Overleg-Maasdijk, penningmeester en bestuurder van het Gezondheidscentrum, Met fysiotherapie, logopedie, pedicure, bloedafname en buurtzorg heeft het centrum een belangrijke functie in Maasdijk waar we trots op mogen zijn.

“Ik vind het een sport om alles administratief goed te organiseren, budgetten te stellen en te bewaken, waardoor het aan het einde van het jaar weer klopt, dat geeft me voldoening”, vertelt Nico.

Naast alle vrijwillige, sociale verplichtingen, heeft Nico ook een aantal hobby’s; hij houdt al zo’n 25 jaar dieren naast het huis. Kippen, duiven en geiten, ook een paar herten. “Herten worden normaal gesproken zo’n 18 jaar in gevangenschap, maar mijn oudste hert is al 23 jaar”, vertelt hij trots, “echter als de herten overlijden aan ouderdom, zal ik ze niet vervangen. Ook al zijn het hele leuke dieren om te houden. Een paar kippetjes zal ik altijd wel blijven houden.”

Een andere hobby is zijn motor. Van jongs af aan heeft hij al zijn motor rijbewijs. Nu was het hebben van een motor op 18-jarige leeftijd een basisvervoermiddel, waarmee je niet voor de hobby reed. De tijden waren toen anders. De aantrekkingskracht op de meisjes was niet groot met een motor in die tijd.

Een jongeman met een auto was toch iets waar de dames in de jaren zestig naar op zoek naar waren om droog en zonder helm naar de plaats van bestemming te worden gebracht. Dus na een paar jaar stopte hij met motorrijden en ging verder per auto. In die tijd ontmoette hij zijn vrouw Ans, met wie hij vier kinderen kreeg. Twee dochters wonen in Maasdijk, 1 dochter in Diessen en de zoon in Bergschenhoek. Inmiddels hebben Nico en Ans 11 kleinkinderen waar ze erg van genieten.

Door zijn drukke bestaan, is het wel eens moeilijk zomaar een paar dagen weg te gaan. “Mijn vrouw is het gewend, maar waarschuwt me weleens dat het ook teveel kan worden. Ondanks zijn vele bezigheden heeft hij toch ook nog tijd om een paar uurtjes motor te rijden. Meestal ga ik naar Zeeland. Even een bakkie doen. Lekker die vrijheid”, zeg Nico lachend.

Elk jaar gaat hij met de motor op vakantie richting het zuiden met zijn vrouw en een stel vrienden. Motorrijden is een hobby waar hij erg van kan genieten en energie van krijgt. “De laatste jaren gaan de dames echter met de auto en wij mannen met de motor. Vroeger gingen ze achterop bij ons. Zodra ik hier in Maasdijk op de motor stap en gas geef, heb ik vakantie”, sluit Nico af.

Kom in de Kas 2013 in Maasdijk

Op zaterdag 6 en zondag 7 april 2013 vindt de 36e editie van Kom in de Kas plaats. Kom in de Kas is het grootste publieksevenement van de Nederlandse Glastuinbouw. Honderden gastvrije groente-, bloemen- en plantenkwekers openen dit weekend hun deuren van het bedrijf.

In regio Westland is het dit jaar in Maasdijk aan de Oranjepolderweg, waar 11 bedrijven hun deuren openen. De openingstijden zijn zaterdag 10.00 tot 17.00 uur en zondag van 11.00 tot 16.00 uur. Vanaf bloemenveiling FloraHolland rijden gratis pendelbussen naar het gebied.

Welke bedrijven doen er mee; Duyn Orchids (Phalaenopsis, Oncidium en Cambria), Heboplant B.V.(diverse import potplanten), Jan van Velden en Zn. (Anthuriums), Kwekerij O.K. Plant (Phalaenopsis opkweek), Batist Oranjepolder (Ger-mini), Tomatenkwekerij van Heijningen (losse tomaten), Leen Middelburg Chrysanten (chrysanten), SV. CO (Kalanchoe’s en potchrysanten), J & A Flowers (pluis chrysanten), Green2Grow (trostomaat grof) en CombiVliet (cherrytomaten).

We hebben twee bedrijven bezocht die we alvast aan jullie willen voorstellen:

SV.CO (Strijbis-Verbeek Companies) ligt ongeveer halverwege de route. Het bedrijf heeft drie vestigingen; Maasdijk (4 ha), Burgerdijkseweg in De Lier (6,5 Ha) en Kreekrug in Maasland (3 Ha). SV.CO bestaat uit drie eigenaren, Vader en zoon Strijbis en Sander Verbeek die 7 jaar geleden begonnen met deze groeiende samenwerking.

Het bedrijf heeft hoofdzakelijk Kalanchoe’s en potchrysanten, maar in het vroege voorjaar ook Primula’s en Kerststerren als tussenteelt.

Op deze locatie is Hans Herbert degene die de zaken organiseert in de functie van bedrijfsleider. “Het unieke aan deze kwekerij is dat we de producten die aflever-klaar zijn, boven in de bedrijfsruimte staan om efficiënt te kunnen worden verpakt, een eerste verdieping als het ware. Tijdens Kom in de Kas kunnen mensen deze verdieping bekijken door middel van een periscoop”, vertelt Hans trots.

Tijdens een bezoek aan deze kwekerij is er ook een leuke prijsvraag georganiseerd die via FaceBook z’n weg vindt en een consumententest waar iedereen aan mee kan doen!

Een foto impressie van SV.CO op Foto album SV.CO

Het andere bedrijf dat we hebben bezocht voor deze gelegenheid is Heboplant BV.

Een bedrijf met een bijzonder assortiment. Dus zeker de moeite waard om te bezoeken. Tussen alle orders door, wordt begonnen alles gereed te maken voor Kom in de Kas. “Ondanks dat dit de drukste periode van het jaar voor ons is, hebben we toch besloten mee te doen. De organisatie  van Kom in de Kas wilde ons bedrijf graag aan het grote publiek tonen, omdat dit assortiment toch speciaal is. En voor ons is het een unieke ervaring om een beeld te kunnen geven van wat wij allemaal doen.

Wij importeren tropische planten uit allerlei landen wereldwijd. De meeste planten komen uit Midden-Amerika”, geeft Piet Doorduin (eigenaar Heboplant) aan.

Tijdens Kom in de Kas kan het publiek door de kas lopen om een groot assortiment tropische planten te bewonderen van 50 cm tot enkele meters hoog. Planten die in een warm klimaat moeten staan, maar ook planten die tegen 18 graden vorst kunnen. Het bedrijf heeft op dit moment 13 vaste medewerkers en wanneer nodig een aantal uitzendkrachten, waarmee dagelijks alle werkzaamheden worden verricht. “Mijn zoon Johan werkt ook in het bedrijf, en dit jaar zal ook mijn tweede zoon in het bedrijf komen werken”, vertelt Piet trots.
Het wordt daarmee een echt familiebedrijf, wat naast de import van palmen ook een bedrijfsonderdeel heeft dat pot- en perkplanten exporteert. Deze producten worden speciaal ingekocht voor onder andere klanten in Engeland, Turkije en Spanje. Een druk bedrijf met veel verschillende disciplines, waar dagelijks met hart en ziel wordt gewerkt. Elke zaterdag van 09.00 tot 12.00 uur mogen mensen binnen lopen om zelf op zoek te gaan naar tropische planten voor in de huiskamer, op kantoor of in de tuin!

Een foto impressie van Heboplant op Foto album Heboplant

"Pijn is tijdelijk, roem is voor altijd!"

Maasbever - september 2013
Peter Stolze
Mens voor de Lens

Deze keer zijn we op bezoek bij Jaap (73) en Peter Stolze (40) uit Maasdijk. Jaap heeft jaren geleden 6 keer de Nijmeegse Vierdaagse gelopen en Peter heeft dit jaar voor de 13^e keer gelopen. Een mooie prestatie!

Jaap Stolze (73) liep op zijn 40^e de eerste Vierdaagse. Het begon op een verjaardag met een borreltje op. De zus van Jaap had dat jaar de tocht gelopen. En Jaap riep dat hij volgend jaar ook mee zou lopen. In december vroeg zijn zus of hij al begonnen was met de training, maar hij was zijn toezegging al lang vergeten. Nu kon hij niet meer terug en dit was het begin van het ‘vierdaagsevirus’ van de familie Stolze. Peter had er toendertijd nog niets mee, hij ging wel kijken als zijn vader meeliep, maar vond het verder niet echt interessant, lopen voor zo’n medaille. Hij vond het zelfs onzin, totdat hij hem zelf liep. Toch een hele prestatie van zijn vader. Nu loopt hij met trots elke dag langs zijn medaillemuur in de huiskamer en keer op keer geniet hij ervan. Het Vierdaagse ‘kruisje’ is de meest uitgereikte koninklijke onderscheiding voor marsvaardigheid in Nederland. Dit is ingesteld op 1909 door Koningin Wilhelmina.

In de tijd dat vader Jaap liep, moest je nog medisch gekeurd worden, voordat je van start kon. Nu is het lopen op eigen risico. Na 6 keer gelopen te hebben, kreeg hij het advies van dokter van der Torre niet meer mee te doen wegens een knieblessure. Met pijn in het hart heeft hij dit advies opgevolgd.

“Als je hebt meegelopen, kun je pas voelen wat voor ervaring het is. Het is niet uit te leggen wat het betekent. Ik ben tot afgelopen jaar, nog elk jaar gaan kijken. We hebben een vaste plek in Groesbeek, bij de derde boom, rechts. Dit jaar kon ik niet gaan, door medische problemen, maar volgend jaar staat het zeker weer op de agenda”, volgens Jaap Stolze.

De Vierdaagse is niet voor iedereen weggelegd. Lichaam en geest moeten een eenheid zijn. Onderweg word je op alle mogelijke manieren op de proef gesteld. Je helpt elkaar wel, maar je moet het toch alleen doen. Jaap en Peter hebben geen moment gehad dat ze tijdens de tocht wilden stoppen. Hun motto is; pijn is tijdelijk, roem voor altijd.

In 1997 is Peter begonnen. Hij heeft op twee jaren na, alle jaren gelopen. Eén jaar werd deze afgelast door extreme weersomstandigheden en een jaar lieten de privé omstandigheden het niet toe door het volgen van een opleiding. De laatste drie keren heeft hij met Perry Visser en Wim Scheffers gelopen. Peter heeft veel respect voor Wim Scheffers die op een leeftijd van 67 jaar nog steeds meeloopt met de 50 km. Afgelopen weekend heeft Peter de Omloop van Goeree Overflakkee gelopen. Dit is een wandeltocht van 110 kilometer in 24 uur. Voor deze tocht starten nog geen 300 wandelaars, waarvan zo’n 50 % uitvalt. Een barre tocht die hij voor de 6e keer heeft gelopen. De afgelopen 5 keer heeft hij deze met Wim gelopen.

In februari begint hij met de training. Door zijn werk als treinmachinist heeft hij onregelmatige werktijden, daardoor traint hij meestal alleen. “Ik heb een geweldige baan, die ik goed met mijn privéleven kan combineren en heb genoeg tijd voor andere interessante dingen in het leven. Mensen geven vaak aan dat ze het druk hebben, maar dan heb je gewoon veel te doen. Het is maar net hoe je het indeelt, iedereen heeft tenslotte 24 uur in een dag zitten”, geeft Peter aan. Een leuke anekdote is dat hij vaak met de trein door de Schipholtunnel rijdt en dat zijn vader deze heeft gebouwd in de jaren 70.

Peter vindt ontwikkeling heel belangrijk. Tijdens het beoefenen van zijn wandelsport, heeft hij veel tijd om na de denken, waardoor hij doelen kan stellen in zijn leven en de beslissingen kan nemen om daar te komen waar hij wil. Door zijn instelling en doorzettingsvermogen zie je dat hij zowel op sportief als werkgebied doelen kan bereiken waar anderen wellicht helemaal niet over nadenken en deze dan ook niet behalen. Hij leeft heel bewust zijn leven met zijn gezin.

Een tocht van 200 kilometer in vier dagen loop je ook niet zomaar. Op de TV zie je joelende en lachende mensen en overal is het feest. De stukken waar niemand langs de weg staat, waar voor velen de moed in de schoenen zakt, zie je niet. Logisch, want dit is voor de media minder interessant, maar dit zijn wel de moeilijkste momenten. Het kost vele uren aan training, doorzettingsvermogen en energie. Als je beslist het te gaan doen, gaat het pas beginnen! Peter traint gemiddeld 4-5 uren per week. Hij loopt als voorbereiding zo’n 500 kilometer.

De vier wandeldagen zelf starten om 2.30 uur met het ontwaken. Om 4.00 uur wordt er gestart. Meestal ben je dan rond 13.00 uur binnen. Na de nodige rust, een massage en een goede maaltijd, wordt het bed opgezocht, om weer fris te kunnen starten. “De wandeluitrusting is nu beter dan vroeger. Wandelen is nu hip en hier zijn steeds meer spullen voor te verkrijgen”, volgens Peter, “Een aantal dingen zijn heel belangrijk; altijd een pet op, tegen zon, wind en regen. Niet rusten in de zon, extra sokken, wat te eten voor onderweg en een poncho voor de regen”.

Zoon Berry (11) wil in 2014 voor het eerst de 30 km lopen. In het jaar dat je 12 wordt, mag je de 30 kilometer lopen, vanaf je 16^e, de 40 kilometer en vanaf je 18^e de 50 kilometer. Hij heeft al twee keer op de derde dag ‘de zeven heuvelen’ meegelopen. Dit is zo’n 10-11 kilometer, en volgens opa Jaap, het mooiste stuk. Berry vindt het geweldig met zijn vader te lopen. Hij gaat ook weleens mee trainen. Zoon Luca (9) begint wandelen ook leuk te vinden. “Ik heb de Vierdaagse nooit met mijn vader gelopen, mijn wens is met mijn beide zoons de Vierdaagse te lopen en te worden binnengehaald door mijn trouwe fanclub bestaande uit mijn vrouw en mijn ouders. Nu bestaat mijn fanclub ook uit mijn zoons, maar die zullen mij waarschijnlijk in de toekomst vergezellen”, aldus Peter.

Het mooie aan de route is dat het een route is met een rijke historie. Er is in de oorlog veel gevochten in deze streek. Peter en zijn vader zijn erg geïnteresseerd in het verleden en lezen hier veel boeken over. Al lopend door deze omgeving, besef je dat vrijheid iets moois is!

 

"De kunst is om dingen te hebben die anderen niet hebben!"

Maasbever - februari 2013
Govert Beekenkamp
Mens voor de Lens

Hij voelt zich een echte Maasdijker, inmiddels 84 jaar, grondlegger van Plantenkwekerij Beekenkamp in Maasdijk, Govert Beekenkamp.

Op 67-jarige leeftijd stopte hij met de actieve rol in het bedrijf en geniet samen met zijn vrouw Mies van de oude dag. Hij komt niet vaak meer op het bedrijf, want hij heeft het met een gerust hart overgedragen aan zijn dochter Annie en schoonzoon Peter, die het bedrijf op een zelfde gedreven manier leiden als hij zelf altijd heeft gedaan. “Als je een bedrijf hebt, moet je er altijd zijn, alles weten, zien wat er gebeurt. Het gaat om het ‘fingerspitzengefühl’ wat je moet hebben. Dit is heel belangrijk”, legt Govert Beekenkamp uit.

Govert is geboren in 1928 in ’s-Gravenzande aan de Naaldwijkseweg, tussen Heenweg en de Woutersweg in. In 1948 bereikte hij de leeftijd dat hij in dienst moest en vertrok richting Indië zoals zovelen uit dit gebied. Hij werkte daar in het hospitaal en zorgde ervoor dat hij snel leerde hoe alles werkte, pakte alles aan, zodat hij verder kon groeien en niet het minste werk hoefde te verrichten. Dit was een tijd die hem gevormd heeft, karakter heeft gegeven. Hier lagen leven en dood naast elkaar. De betrekkelijkheid van het leven, leerde hij hier inzien.

Elke dag schreef hij een brief naar zijn verloofde Mies die op hem wachtte in De Lier. De brieven werden genummerd, omdat er weleens een stapel tegelijk bezorgd werd. E-mail, sms en andere moderne communicatiemiddelen waren er toen niet. In 1950 kwam hij weer richting ’s-Gravenzande met een rugzak vol ervaringen voor het leven.

In 1951 begon Govert als tuinder aan de Tuindersweg (hier woont nu dochter Margriet met haar gezin) Hij huurde een stuk grond van Maus Hanemaaijer; twee druivenkassen en een stuk kale grond met een lorrie erin. Het ging om zo’n 1,5 Ha. Hij teelde hier peen, aardappelen, bloemkool, knolselderij en nog wat groentegewassen. Dit was de tijd van plat glas waaronder de groenten werden geteeld. “Het was hard en lang werken, elke dag kwam ik in de vroege ochtend met de brommer vanuit ’s-Gravenzande om een toekomst op te bouwen. Ik had de eerste Mobilette met voorwielvering die ik kocht bij Wim Voogt. Na drie jaar ben ik begonnen met het kweken van jonge plantjes. Ik had dit afgekeken van mijn oom Teun Noordam uit ’s-Gravenzande. De eerste tijd viel dit niet mee, hij had er niet bij verteld hoe het allemaal moest en ik had nog geen klanten. Dit moest ik opbouwen. En dit is goed gelukt!, vertelt Govert trots.

58 jaar geleden kwam het jonge stel in Maasdijk wonen, in de Waldeck Pyrmondstraat. Echter eerste moest er getrouwd worden, voordat wethouder Valstar het goedkeurde dat ze de woning betrokken. “Ik kocht het huis voor 9800 gulden. Toendertijd was er een chronisch tekort aan huizen. Dat kun je je nu niet voorstellen. Als je nu 500 huizen wilt hebben, heb je ze overmorgen op naam staan. Toen nam je het risico niet dat het huis gevorderd zou worden, dus trouwden we zo snel mogelijk”, vertelt Govert lachend. Het bleek een keuze voor het leven. Er kwamen drie kinderen, Annie, Margriet en Wim.

Het waren tijden waarin hard gewerkt moest worden voor de kost. Alles moest je met je lichaam doen. In die tijden waren er nog geen machines en heftrucks. Een vrachtwagen laden met 2000 bakken moest met de hand gebeuren. Dat is nu niet meer voor te stellen. “Ik heb hier ook wel de nodige slijtage aan overgehouden. Machines en hulpmiddelen waren de oplossing voor de toekomst. De grote doorbraak kwam dan ook toen we de eerste potmachine aanschaften. Samen met Teun Noordam liet ik een pottenpers bouwen bij de dorpssmit Flier. Ik ging altijd overal kijken. Hierdoor wist ik precies wat er overal ‘te koop’ was en kon ik de juiste investeringen doen op het juiste moment. De kunst is om dingen te hebben die anderen niet hebben’, vertelt Govert.

Ook zijn vrouw was nauw betrokken bij het groeiende bedrijf van haar man. Als er een baby werd geboren van een werknemer, dan bezocht zij de familie persoonlijk. De betrokkenheid bij het personeel is groot te noemen. Dit zal ook één van de succesfactoren zijn. “Twee jaar geleden bestond Beekenkamp 60 jaar. Een mooie mijlpaal. Toen ik het stokje overgaf aan de volgende generatie 17 jaar geleden, werkten er 400 mensen. Nu inmiddels 2.200 wereldwijd.

“Ik heb in mijn werkend leven nooit met een computer gewerkt. Ik vroeg de mensen om me heen de dingen te doen op de computer die ik nodig had op dat moment. Toen ik stopte, kreeg ik van Annie een boek ‘computerles voor senioren’ en na een week een computer, toen moest ik wel. Inmiddels doe ik de nodige dingen met de computer, maar de jongere generaties zijn hier veel handiger in. Alhoewel een Ipad toch een uitkomst is, ondanks m’n grote vingers”, vertelt Govert Beekenkamp.

“We zijn dankbaar dat we nog samen zijn en zelfstandig kunnen leven. We genieten van het leven, ook al gaat alles wat rustiger aan. Op onze kinderen en kleinkinderen zijn we heel trots. Onze kinderen kunnen hun boterham zelfstandig verdienen. Wij laten het werken over aan de volgende generaties”, sluit hij af.

"Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat…."

Maasbever - oktober 2012
Teun Stolze
Mens voor de Lens

Teun Stolze (68), de grondlegger van T.Stolze Techniek uit Maasdijk staat deze maand centraal in de rubriek ‘Mens voor de lens’.

Teun werd geboren in De Lier. Zijn vader was tuinder en het lag in de lijn der verwachting dat zijn drie zoons dit ook werden. Echter Teun had andere plannen. Het schoolhoofd van de tuinbouwschool kwam thuis praten, omdat deze jongen ambities op een ander vlak had liggen. En zowaar, Teun mocht naar de ambachtsschool in Delft, waar hij het elektro vak leerde. Nadat hij van school kwam, zou je verwachten dat hij bij een bedrijf in de elektro branche ging werken. Maar hij mocht van zijn vader alsnog de tuin in, echter Teun wilde verder. Hij liet zich niet uit het veld slaan, en combineerde werk en school. Hij begon dikwijls om 4.00 uur ’s-ochtends in de tulpen en ging naar de avondschool tot 23.00 uur ’s-avonds. Lange dagen, maar met succes.

In de tussentijd werkte bij de buren een heel leuk meisje, Joke was haar naam. Ze was 15 jaar in die tijd en de twee kregen elkaar als snel in het vizier. Het bleef bij stiekem kijken naar elkaar, waardoor de spanning opliep. Op dansles in Delft kwamen ze elkaar tegen en daar begon de verkering. Teun bracht Joke na dansles thuis op de brommer. Tenminste thuis? “Ik zette haar aan de andere kant van de Maasdijk af, zodat haar ouders niet konden zien dat ze thuis werd gebracht door een jongen, want daar was ze te jong voor volgens haar ouders,” zegt Teun glimlachend, “Het is allemaal goed gekomen en als snel mocht ik thuiskomen en het is nooit meer over gegaan.”

Nadat Teun zijn diploma had behaald op de avondschool, begon hij alsnog bij een electrobedrijf in Hoek van Holland, Jos van der Meulen. Na een jaar werd hij opgeroepen voor de dienstplicht. In deze 11 maanden ging hij op expeditie heel de wereld rond, een mooie tijd. Tijdens deze periode behaalde hij de papieren om een eigen zaak te beginnen. “Toen ik uit dienst kwam, kochten we in 1967 een huis met een garage aan de Waldeck Pyrmondtstraat in Maasdijk. En vanuit de garage ben ik voor mezelf begonnen”, vertelt Teun, Het jonge stel had een druk bestaan en zelfs bijbanen om financieel zo snel mogelijk een goede basis op te bouwen voor verdere stappen. Ze wisten precies wat ze wilden. In 1969 werd hun eerste zoon Andre geboren en na enkele jaren kwam ook Theo ter wereld. Het gezin was compleet en paste zo precies in het leven wat ze voor ogen hadden.

Na 12,5 jaar verhuisden ze naar de Maasambacht om daar het bedrijf verder uit te bouwen. Ze lieten een mooi huis bouwen met een pand erachter wat groot genoeg was voor de komende tijd. Er groeide een mooi bedrijf. In 2000 verhuisden ze zelf naar de Lange Kruisweg. Nadat ook dit pand te klein werd, werd een pand aangekocht aan de Aartsdijkweg, waar Stolze Electro- en watertechniek nog steeds gevestigd is. Zoon Andre werkt in dezelfde branche en heeft een eigen bedrijf. Theo is mede directielid en heeft zijn plaats gevonden binnen het bedrijf.

“Ik heb goede tijden meegemaakt in de tuinbouw zoals de overschakeling van olie naar gas, de belichting, de overstap naar klimaatcomputers, telen op substraat. Vandaag de dag is het een stuk moeilijker. Installaties en systemen worden wel vernieuwd en verfijnd, maar grote veranderingen heb ik de laatste jaren niet meer meegemaakt” vertelt Teun, “Vroeger was er meer vertrouwen van klanten, het was persoonlijker. Als iemand een nieuw stopcontact wilde, reed ik ernaartoe en regelde het. Nu gaan er eerst een paar offertes en tekeningen aan vooraf en de goedkoopste mag het maken. Door deze handelingen worden de kosten automatisch hoger.”

Samen met zijn vrouw geniet hij van het leven, samen altijd hard gewerkt, nog steeds betrokken bij de zaak, maar de verantwoordelijkheid doorgegeven aan de volgende generatie. Als jaren wonen Teun en Joke met veel plezier aan de Lange Kruisweg. Ze hebben hier alles wat ze zich kunnen wensen. Inmiddels opa en oma geworden van kleindochter Daisy, want een mooi geschenk voor hen is.

Alhoewel Teun al zo’n 10 jaar geleden begon met het afbouwen van zijn actief werkend leven en uiteindelijk gestopt is, heeft hij een druk leven. Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat. Teun zit al 55 jaar bij de muziekvereniging in De Lier, tennist twee keer per week, wandelt wekelijks met een groep oud ondernemers, gaat graag op vakantie naar mooie landen, maar ook naar het vakantiehuisje in Brabant, is lid van verschillende oldtimerclubs en heeft een aantal mooie verzamelingen waar hij terecht trots op mag zijn.

Waar hij ook trots op is, is zijn koninklijke onderscheiding. “Teun is geridderd in de Orde van Oranje-Nassau, omdat hij 17 jaar secretaris was van de Harmonie in De Lier en omdat de zaak 25 jaar bestond, verteld Joke trots, “echter het kruisje kon niet overhandigd worden, omdat we net op vakantie waren. Op een afgesproken tijdstip, mocht ik het zelf overhandigen, we vlogen toen boven de oceaan. Een mooie herinnering.”

Andere herinneringen die onvergetelijk zijn, zijn de werkzaamheden voor Stichting de Zaaier die diepe indruk op hem gemaakt hebben. Hij is drie keer in Kongo geweest om bij projecten te helpen. “Het is goed te zien hoe mensen elders in de wereld leven, waar veiligheid niet als vanzelfsprekend is, waar angst is normaal is, maar waar toch ook mooie dingen gebeuren die indruk maken. Mensen die hun leven ten doel stellen aan deze mensen. Na al deze indrukken, ben je dankbaar dat jouw thuis in Nederland is”, sluit Teun af.

 

 

"Jong Maasdijk bereidt zich voor op de Olympische Spelen"

Maasbever - januari 2013
Perry van den Bos

Vijftien jaar en nu al overtuigd zijn dat je prof Mountainbiker wilt worden en uiteindelijk mee wilt doen aan de Olympische Spelen.... Dat vereist de nodige voorbereidingen en een ijzeren discipline. Perry van den Bos uit Maasdijk doet er alles aan dit doel te realiseren. "Als peuter was ie altijd al bezig met fietsen, hij bleef maar rondjes fietsen om het huis.  Onze vroegere buren weten dit nog wel,  die hebben hem wat zien gaan", geeft trotse moeder Jeannette aan.

Perry is al op zijn achtste ècht begonnen met het serieuze fietsen. Hij werd lid van 'Westland Wil Vooruit' en tijdens een NK is hij gescout, omdat hij een uitzonderlijk talent bleek te hebben. "Ik ontving daarna een e-mail met een uitnodiging voor een trainingskamp in België. Toen is het allemaal gaan rollen. Ik heb testen gedaan en heb het aanbod aangenomen deel te nemen aan het team", vertelt Perry.

Hij is de jongste van het team op dit moment. Daarom zal hij gaan trainen voor de Olympische Spelen van 2020 óf 2024. De komende zeven jaar zal hij het LTAD- opleidingsmodel (Long Term Athlete Development) gaan volgen, onder leiding van MTB bondscoach Tim Heemskerk.

"Dat betekent dat ik vanaf volgend jaar waarschijnlijk ook intern zal gaan. Dus ga ik school en trainen volledig combineren. Ik ben dan alleen thuis in de weekenden als ik geen wedstrijden heb. Ik zal ook naar het buitenland gaan voor trainingskampen", legt Perry uit, met een gezicht van; mag-ik-morgen-al.

Heel de familie is er met veel plezier mee bezig! "Mijn opa en oma waren er ook altijd heel intensief bij betrokken, elke wedstrijd waren ze aanwezig! Mijn oma houdt heel trouw een plakboek bij met alle artikelen waarin ik genoemd wordt. Ik vind het jammer dat opa niet meer mee heeft kunnen maken dat ik voor het team ben gevraagd. Dat had hij geweldig gevonden! Een week voordat ik de e-mail ontving is hij plotseling overleden, dit was augustus vorig jaar, vertelt Perry.

Bij Perry draait alles om fietsen, hij is er zo'n 10-15 uur per week mee in de weer. In school is hij lang niet zo geïnteresseerd als in zijn hobby. Hij zorgt op vijftien jarige leeftijd zelf voor een verantwoorde levensstijl met een speciaal aangepast eetpatroon. "Terwijl zijn vrienden van school en uit de buurt met heel andere dingen bezig zijn, stort Perry zich op het doel wat hij wil bereiken. Wij ondersteunen hem hierbij wanneer dit nodig is. Dit is echt wat hij zelf heel graag wil!", vult Jeannette aan.

René van den Bos, de vader van Perry, traint graag met zijn zoon en vindt het geweldig dat hij zo gedreven is de top te bereiken.

We gaan afwachten of Perry er in slaagt om Maasdijk op de kaart te zetten als de tijd daar is. Aan zijn instelling en enthousiasme zal het in elk geval niet liggen.

"Hetzelfde in een nieuw jasje"

Maasbever - oktober 2012
Tuincentrum Boers opening

Vrijdag 26 oktober 2012 is het nieuwe tuincentrum van Peter en Marjan Boers geopend in Maasdijk. Een hoogtepunt waar veel vaste klanten al maanden met spanning op wachten.

De bouw van een nieuw tuincentrum werd noodzakelijk door de steeds vaker voorkomende wateroverlast van regen, hagel en sneeuw. Zo ontstond de droom een nieuw tuincentrum neer te zetten. Deze droom is nu uitgekomen. “We zijn uitgegaan van het oude concept, ‘hetzelfde in een nieuw jasje’ als het ware. In het afgelopen jaar hebben we zeker dertig tuincentra bezocht, soms wel acht per dag, om ideeën op te doen. We hebben alle goede en leuke ideeën die we tegenkwamen gebruikt om ons tuincentrum op deze manier te bouwen. Alles is op gevoel gedaan. Onze gouden regel; als het niet goed voelt, doen we het gewoon niet”, geeft Marjan aan, “We willen als de tijd daar is het oude deel òòk vernieuwen, maar doordat we het nu in twee delen doen, kunnen we gewoon open blijven voor onze klanten.”

Op 16-jarige leeftijd ontmoetten Peter en Marjan elkaar op dansles. Het bleek een perfecte match die veel mooie dingen heeft voortgebracht, waaronder 3 kinderen en een mooi familiebedrijf. “Ik wilde vroeger een eigen kado/bloemenwinkeltje of etaleuse worden, dit heb ik kunnen combineren in een groot ‘winkeltje’ dus wat wil je nog meer?”, zegt Marjan met een trotse glimlach, “Ik koop de sfeerartikelen samen met Peter in en zet alles samen met enkele medewerksters op een leuke manier in de winkel. 27 Jaar geleden stonden er twee planken met kerstspulletjes, nu zijn dit een aantal afdelingen”.

“In de volksmond wordt dit tuincentrum “Boersie” genoemd, wij denken dat dit komt, omdat mijn vader een klein mannetje was of omdat ons tuincentrum toen heel klein was”, geeft Peter aan, “we vinden het jammer dat mijn ouders dit niet meer hebben mogen meemaken”.

De vader van Peter, Rien Boers uit De Lier kocht in de jaren 50 in Maasdijk een tuinbouwbedrijf. Volgens hem was er op dit tuinbouwbedrijf langs de Maasdijk erg goede grond. Rien kweekte kamerplanten, die moeders voor een deel vanuit de schuur verkocht om een centje bij te verdienen. Het begon met alleen plantjes, toen een potje eromheen en zo groeide het langzaam uit van winkeltje naar tuincentrum. Terwijl hij op school het bloemsierkunstvak leerde, moest hij van zijn vader het vak in de praktijk eerst bij een ander gaan leren. Hij werkte in Wateringen voor ruim een jaar. “Nadat mijn vader een liesbreuk had opgelopen, zei ie, kom nou maar weer terug”, zegt Peter lachend, “dus ben ik begonnen in de winkel en ging intussen naar school om verder te leren in de bloemsierkunst”. Peter had altijd al een voorkeur voor planten en leerde tijdens zijn huwelijk verder voor het hoveniersvak. Zes dagen werken en drie avonden naar school.

Ze hebben een leuk team opgebouwd in de loop der jaren. Naast een gezonde dosis werklust, zijn de medewerkers ook geselecteerd op hun omgang met mensen. Er wordt nu gewerkt met 18 mensen. Peter en Marjan zijn zich ervan bewust dat hun medewerkers een grote bijdrage leveren aan de sfeer in de winkel. Zonder hen zouden wij ons bedrijf ook niet draaiende kunnen houden. Wekelijks vragen mensen of er nog een baan beschikbaar is, blijkbaar is dit tuincentrum een aantrekkelijke werkgever. Voorlopig zijn er echter geen vacatures.

Waarom is en wordt dit tuincentrum anders dan veel andere tuincentra? “We vinden het belangrijk dat de gemoedelijke en persoonlijke sfeer blijft, dit was een absolute voorwaarde voor ons. Ook vinden we een ruime sortering tegen een scherpe prijs belangrijk, omdat we hierdoor een tevreden klantenkring hebben opgebouwd. We zouden deze uitdaging ook niet zijn aangegaan als we de calculatiefactor zouden moeten verhogen, dit is juist voor een belangrijk deel ons succes”, legt Peter uit.

Tuincentrum Boers heeft een grote vaste klantenkring uit de wijde omtrek. “We hebben klanten die elke week komen, omdat dit bij hen een vast onderdeel is van hun agenda. Wat aanspreekt blijkt; de gemoedelijkheid, gezelligheid, een stukje ontspanning en elke keer nieuwe spullen dus elke week weer wat anders”, zegt Marjan.

Er wordt nog dikwijls gevraagd om snijbloemen of bloemwerk, maar hier zijn ze zo’n 10 jaar geleden mee gestopt. Dit is te arbeidsintensief om op een goede manier te doen. En tevreden klanten is een belangrijke doelstelling. Waar ook veel om gevraagd is, is een gezellige koffiehoek. Dit past wel binnen het concept dus deze komt er.

 “Elke avond na werktijd, lopen we een rondje door ons nieuwe tuincentrum, vaak samen met de kinderen en genieten we ervan. Het voelt voor ons al helemaal vertrouwd. We hopen dat de klanten straks ditzelfde gevoel hebben”, sluit Marjan af.

 

"Een voorspelbaar leven is saai en dat wil ik niet"

Maasbever - December 2012
Gerrina van Zanten
Mens voor de Lens

Gerrina van Zanten, een vrouw die op 58-jarige leeftijd nog midden in het leven staat. Haar 5 dochters houden haar jong, vertelt ze trots. Haar man Eef staat naast haar in alle fases die ze als mens doorloopt. Gerrina houdt van ontdekken, veranderen, filosoferen en nadenken, om met al zijn voor en tegens alles eruit te halen.

"Een voorspelbaar leven is saai en dat wil ik niet! Ik voel het aankomen als de boel weer  opgeschud moet worden. Oftewel weer anders ordenen. Dit kan gewoon om kleine dingen gaan, een meubelstuk verplaatsen, dingen eens anders doen dan normaal of gewoon spontaan iets geks doen. Het alledaagse doorbreken. Natuurlijk heb ik net als elk ander mens verplichtingen, maar niet alleen maar.....", vertelt Gerrina.

Sinds een jaar of tien woont de familie Van Zanten met veel plezier aan de Tuindersweg. Met vijf dochters settelden ze zich in Maasdijk. Zoals dat ook in de natuur gaat, hebben de dochters een leeftijd bereikt dat ze één voor één uit vliegen. Een fase van verandering met weer nieuwe uitdagingen en mogelijkheden.

"Ik zie in het patroon van een mens veel overeenkomsten met de natuur. Er zit een regelmaat in alles wat groeit, bloeit en ademt. In het voor- en najaar verandert er  veel in de natuur, dit zie je ook bij mensen terug. Daardoor is veel gedrag en gevoel te verklaren. Neem het gewoon zoals het komt, door je vertrouwen te houden kom je  weer in een rustfase", geeft Gerrina aan.

Gerrina komt uit een gezellig gezin, waar ze mocht zijn wie ze wilde zijn en waar plezier een belangrijk ingrediënt van het leven was. Dit ziet ze niet altijd terug in de Westlandse cultuur. Dat is hard werken, verstand op nul, plezier is voor later! Het is belangrijk dat je in elke levensfase kunt genieten. Het is jammer als je dit uitstelt, want er gaan zoveel mooie dingen aan je voorbij die je niet ziet, die ook niet meer terugkomen. Als je nu al kunt genieten, zul je met meer tevredenheid en plezier terugkijken op je bestaan", aldus Gerrina.

Ze begon haar carrière als onderwijzeres. Toen zij in verwachting was, wilde ze blijven werken en creëerde één van de eerste duobanen in het Westland. Zo bracht ze werk en privé in de juiste balans. Het hele leven is voor haar de zoektocht naar balans. Zo schreef ze een eigen boek "Tussen neus en lippen" over de dingen die ze belangrijk, opvallend, bijzonder vindt. Al jaren is ze bezig met mensen coachen door middel van haar bedrijf De Spiritcompany.  Mensen die zich willen ontwikkelen, of juist op een kruispunt staan en met  hulp een doordachte keuze maken voor zichzelf. Spirit Company werkt niet alleen op individuele basis, maar ook voor bedrijven. Belangrijk is de juiste man/vrouw op de juiste plek. "Als je op de verkeerde weg zit, kom je jezelf  tegen. Het is een moeilijke tijd voor de huidige generatie. We zitten op de top van de materiële welvaart. Stilstaan en verdieping, creativiteit en eenvoud zijn noodzakelijk. De digitale wereld heeft zich sneller ontwikkeld dan de meeste mensen bij hebben kunnen houden. We moeten een andere manier vinden om samen te leven op deze aarde. We hebben een systeem gecreëerd wat niet in stand gehouden kan worden en bovendien onbetaalbaar blijkt. We hebben er een rommeltje van gemaakt. Voor veel mensen is het nu dan ook niet prettig. Dit komt omdat dit een tijd van verandering is, een overgang naar iets anders. Dit zijn  hele interessante ontwikkelingen, omdat ik hou van de nodige verandering en weet dat het leuker zal worden. Voor velen is verandering  eng,  het geeft onzekerheid, omdat het onbekend is. .

Samen met Eef en de kinderen geniet ze van de mooie dingen en van familie. Beiden hebben een eigen en gezamenlijk leven. Dit zorgt ervoor dat ze elkaars sparringpartner kunnen zijn, wat belangrijk is als je beiden een eigen bedrijf hebt. Natuurlijk ondervindt ook zij de nodige hobbels op haar levensweg, maar dit belet haar niet oog te blijven houden voor de mooie dingen.

"Na het maken van een keuze, kun je weer verder  en ontstaan er mogelijkheden. Het gaat veel om gevoel, durf je hart te volgen. Mensen zijn te streng voor zichzelf, we mogen aan onszelf denken, we mogen genieten, we mogen ook verdrietig zijn, we mogen ook het even niet meer weten, we mogen geloven in en………en, sluit Gerrina af.